mojekoty

Utrzymanie kota to koszt rzędu 200 zł miesięcznie, a czasami więcej. Trzon tej kwoty stanowią koszty zakupu wysokiej jakości karmy. Doliczyć trzeba także wydatki związane ze żwirkiem oraz z pielęgnacją kota. Jednorazowym kosztem jest zakup szczotek i grzebieni, regularnym natomiast – preparaty do przemywania oczu i uszu, puder do sierści, ponadto mogą przydać się szampon, odżywka. Należy wziąć ponadto pod uwagę koszty opieki weterynaryjnej.

Kot perski może kosztować od 1400 do 3000 zł, a niektóre odmiany nawet do 5000 zł. Cena zależy od płci zwierzęcia, wieku w momencie zakupu, tytułów zdobytych przez rodziców, odmiany barwnej, zgodności ze standardem rasy itp. Generalnie samice są nieco droższe samce. Znacznie więcej kosztuje też kot przeznaczony do dalszej hodowli niż tak zwany kotek „na kolana”, który jest już wykastrowany bądź hodowca wymaga, aby nowy opiekun we właściwym czasie zaniósł kota na zabieg kastracji.

Jeśli dzieci uszanują czas jego drzemki i będą się z nim delikatnie obchodzić, kot perski może polubić ich towarzystwo, a nawet bardzo chętnie bawić się z nimi – pod warunkiem, że zabawa nie będzie zbyt gwałtowna.

Koty perskie dzielą się na:

• szylkretowe
• szynszylowe
• jednobarwne
• dwubarwne
• 

Budowa krępa. Kończyny silne. Głowa duża, masywna, szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta. Nos mały, szeroki, z tzw. stopem. Ogon puszysty na całej długości. Średnia długość sierści ok. 10 cm. Wewnątrz ucha, a także między opuszkami palców wszystkich łap, powinien znajdować się pędzelek sierści. Kolejną charakterystyczną cechą kota perskiego jest tzw. kryza, którą tworzy gęsta i dłuższa sierść rosnąca od uszu wokół brody

Piękne futro persów jest powodem zachwytów wielu miłośników kotów. Nie można jednak zapominać o tym, jak istotna jest jego regularna pielęgnacja. W celu uniknięcia splątanych i skołtunionych włosów, sierść powinna być codziennie dokładnie czesana. Gdy już dojdzie do splątania, często jedynym ratunkiem jest wizyta u fryzjera lub weterynarza. Ale bez obaw, wygolona sierść szybko odrasta! Z racji swojej budowy persy wymagają dodatkowej pomocy w oczyszczaniu okolic oczu i nosa. W tym celu z powodzeniem można użyć nawilżonych chusteczek. Przemywanie rumiankiem lub podobną substancją może dodatkowo podrażnić oczy! Przez swoje płaskie pyszczki persy mają trudności z przyjmowaniem pokarmów.

Początkowo uważano, że persy pochodzą od długowłosych kotów z Bliskiego Wschodu. Twierdzono, że pierwsze z nich sprowadzono do Europy w XVII w., z ówczesnej Persji, a dzisiejszego Iranu, i stały się one protoplastami rasy na naszym kontynencie. Jednak dzisiejsze koty perskie niewiele mają wspólnego z pierwszymi, historycznymi persami. W świetle najnowszych badań, według których przodkowie rasy pochodzą z Rosji, fakt ten nie dziwi wcale. Badania genetyczne wykazały powiązania z rosyjskimi kotami długowłosymi i ostatecznie dowiodły braku pokrewieństwa z linią azjatycką.

Co ciekawe, nazwa „persy” powstała już przy utworzeniu pierwszego związku hodowlanego, na początku XX wieku. Wcześniej używano przede wszystkim określenia „koty angora”. Od tamtej pory standard rasy i jej wyznaczniki wielokrotnie się zmieniały. Z biegiem czasu większą uwagę zaczęto przykładać do okrągłego czoła, krótkiego pyszczka oraz coraz bujniejszego i bardziej miękkiego futra. To jednak działało również na niekorzyść rasy. Wraz z rosnącą popularnością tych kotów, dynamicznie wzrastała liczba hodowli, osobniki parowano masowo bez uwzględnienia negatywnego wpływu na ich zdrowie, prowadzono do rozwoju cech takich jak cofnięty nos i łzawiące oczy, nasilając w ten sposób skłonność do zachorowań na zapalenia układu oddechowego i utrudnienia w przyjmowaniu pokarmów. Sprawiło to, że hodowla persów należała do niechlubnej części tych, które nazwalibyśmy niehumanitarną, prowadzącą do zwyrodnień i genetycznych powikłań, zauważalnych niestety u wielu ras psów i kotów, w których to przypadkach walory estetyczne stały się dużo ważniejsze od zdrowia i komfortu zwierząt… Na szczęście czasy te są już za nami i większość współczesnych hodowców na pierwszym miejscu stawia dobro zwierząt, odchodząc od prób eksponowania ekstremalnych cech wyglądu.

Kot perski jest jedną z najstarszych ras kotów, która wygląda niezwykle dostojnie. Ta dostojność przenosi się także na charakter. Są to zwierzęta niezwykle łagodne oraz zrównoważone. Bardzo rzadko można u nich zaobserwować zachowania uciążliwe dla właściciela. Nadzwyczaj rzadko przejawiają zachowania agresywne.

Kot perski przywiązuję się do właściciela. Z charakteru jest raczej towarzyski. Ta towarzyskość potrafi czasem zaskakiwać, czasem irytować. Bowiem koty perskie uwielbiają znajdować się w centrum zainteresowania. Momentami potrafią zrobić wszystko, aby tylko przykuć uwagę właściciela. Przeważnie jednak właściciele kotów perskich nie mogą narzekać na ich zachowanie oraz nadaktywność. Są to zwierzęta raczej spokojne i ciche. Nie sprawiają wiele problemów, nie trzeba także ich nieustannie nadzorować. Koty perskie są raczej mało aktywne.