Koty perskie mają dziedziczną skłonność do niektórych chorób, inne natomiast przytrafiają im się częściej niż innym kotom chociażby ze względu na specyficzną anatomię. Nie znaczy to, że pers jako rasa nie jest kotem zdrowym. Warto jednak mieć na uwadze, że pewne schorzenia mogą występować u naszego persa częściej niż u przeciętnego mruczka i być wyczulonym na pierwsze objawy.

• Wielotorbielowatość nerek: autosomalna choroba genetyczna, do której koty perskie mają skłonność większą niż przeciętny kot domowy. Choroba ta atakuje nerki i stopniowo prowadzi do niewydolności tych organów w wieku około 7 lat. Wielotorbielowatość nerek można wykryć dzięki badaniu genetycznemu, które pozwala wykluczyć z dalszej hodowli chore osobniki oraz upewnić przyszłych opiekunów, że nabywane w hodowli kocię jest zdrowe.
• Kardiomiopatia przerostowa: choroba prowadząca do niewydolności serca.
• Przepuklina przeponowa: przemieszczenie trzewi do jamy, w której znajduje się serce, czyli osierdzia.
• Stopniowy zanik siatkówki: choroba dziedziczna, przejawia się bardzo szybką utratą widzenia, począwszy od wczesnych miesięcy życia kota. Obecnie trwają badania mające na celu odkrycie genu lub genów odpowiedzialnych za to schorzenie, dzięki czemu będzie można opracować badanie przesiewowe. 
• Sekwestracja rogówki: choroba rogówki swoista dla kotów, szczególnie rasy perskiej.
• Zapalenie pęcherza i kamienie pęcherza moczowego: choroba dolnego odcinka układu moczowego.
• Przeciek wrotno-systemowy: choroba związana z dopływem krwi do wątroby, polegająca na tym, że toksyny normalnie metabolizowane przez wątrobę, nie mogą się do niej dostać i  gromadzą się we krwi.
• Wielotorbielowatość wątroby: wiąże się z wielotorbielowatością nerek.
• Choroby skórne: idiopatyczne zapalenie skóry twarzy, dermatofitoza (grzybica), łojotok pierwotny.
• Zespół Chediak-Higashi: choroba niemalże reprezentatywna dla kota perskiego dymnych niebieskich, polegająca na tym, że melanina nie gromadzi się w lizosomach, a płytki krwi i białe krwinki funkcjonują niewłaściwie.
• Polipy nosowo-gardłowe: łagodne guzy występujące w nosie, zatokach, uszach lub gardle.
• Wnętrostwo: niezstąpienie jąder do moszny podczas dojrzewania narządów płciowych.
• Choroby przyzębia: występująca u ras brachycefalicznych zbyt krótka szczęka powoduje nieprawidłowe chwytanie i gryzienie pokarmu oraz niewłaściwe ułożenie zębów (liczba zębów jest taka sama jak u innych kotów), co prowadzi do problemów z kamieniem nazębnym, do zapalenia dziąseł, a nawet problemów trawiennych.
• Problemy z oddychaniem spowodowane brachycefalią.